Obłoki Srebrzyste (znane też jako Noctilucent clouds – NLC) to fenomen meteorologiczny. Obecne w górnych partiach stratosfery chmury NLC bywają widoczne na nocnym niebie długo po zachodzie słońca lub przed jego wschodem. Obłoki srebrzyste zdają się świecić własnym, metalicznym światłem.
Dawniej NLC obserwowano, podobnie jak zorzę polarną, głównie w rejonach podbiegunowych. Obecnie, w wyniku zmian klimatycznych, fenomen występuje coraz częściej również w strefie umiarkowanej – również w Europie.
W kontekst zachodzących obecnie zmian klimatycznych i widmowych fenomenów obserwowanych na niebie, Krzysztof M. Bednarski wpisuje wizerunek Karola Marksa. Bednarski pracuje z tym wizerunkiem od czasu realizacji swojej dyplomowej instalacji „Portret totalny Karola Marksa” z 1978 roku. W twórczości artysty głowa Karola Marksa odgrywa rolę pustego znaku, otwartej formy, która pozostaje ikoniczna, ale traci swoją symboliczną moc i tym samym zmienia się w pojemne naczynie na nowe treści, pojawiające się wraz ze zmieniającymi się historycznymi, ideologicznymi i politycznymi kontekstami.
W czasach PRL wizerunek Marksa był emblematem oficjalnej ideologii, a dokonywane przez Bednarskiego operacje na tym wizerunku odczytywano jako gesty wobec tej ideologii polemiczne.
Zawłaszczając Marksa, reżim komunistyczny skutecznie zneutralizował wywrotową, emancypacyjną moc jego myśli. Po upadku komunizmu filozofia autora „Kapitału” zdaje się tę moc odzyskiwać. Paradoksalnie, choć Marks staje się znów aktualny i przydatny do krytycznego opisu rzeczywistości, to jego wizerunek zniknął z przestrzeni publicznej państw postkomunistycznych wraz z innymi znakami i pomnikami poprzedniego systemu.
W pracy Bednarskiego portret Karola Marksa powraca do przestrzeni publicznej jako pomnik-widmo, „srebrzysty obłok”. To pomnik, który odrywa się od swojego postumentu. Wizerunek, który powiela się, zwielokrotnia i mutuje, niczym tkanka napromieniowana historią i politycznymi wyobrażeniami.